Dziedziniec

Padało.
Pogoda pod psem, jak na koniec kwietnia, tylko pięćdziesiąt trzy stopnie Fahrenheita, chmury, tłok i smog. Zupełnie jak w Moskwie, tylko pogłos języka inny, twardszy, mniej śpiewny. Inne litery. Dopóki nie otworzy ust, nikt się nie zorientuje, że nie jest Amerykaninem. Zresztą, nawet gdyby? Nowy Jork był jeszcze większym tyglem kulturowym niż Stambuł. Bardziej niż Nowy Jork, pasowała mu właśnie nazwa Nowego Stambułu, gdzie stykało się ze sobą tyle narodowości i kultur, żyjąc w prowizorycznej zgodzie.
Ukrył się pod arkadami i dopiero wtedy zdjął z głowy kaptur kurtki. Od wilgoci w powietrzy włosy zrobiły mu się niesforne, gdzieniegdzie kosmyki powywijały się loczki, przez co wyglądał jeszcze bardziej niechlujnie. Generalnie nie pasował do wypielęgnowanego dziedzińca Akademii, w żołnierskich butach, jeansach i kurtce khaki naciągniętej na bluzę i koszulkę. Trochę zbyt dużo warstw, w zbyt spłowiałych kolorach i jeszcze ten brudny wygląd skóry. Brakowało jedynie mitenek na dłoniach i smrodu, aby przyczepić mu łatkę bezdomnego.
Tylko, że bezdomny nie zobaczy ani nie wejdzie do Sanktuarium, chyba że jest bezdomnym egzorcystą, wtedy inna sprawa.
Wyciągnął z uszu słuchawki i wyłączył muzykę,  piosenkę "Grace Kelly" dokładnie, którą podczas dwunastogodzinnego lotu miał odtworzoną w pętli, bo chciał sprawdzić, kiedy mu zbrzydnie.
Rozglądał się. Nie za bardzo wiedział, gdzie iść, nigdy nie był w Nowym Jorku, a do tego Sanktuarium dotarł tylko dlatego, że zadzwonił do nich wcześniej i zapytał o adres i że przyjedzie. Teraz jednak czuł się zdezorientowany. Poprawił sportową torbę z całym swoim dobytkiem na ramieniu i zeskanował otoczenie ponownie. Gdy zobaczył jakąś sylwetkę, podbiegł do osoby.
— Dzień dobry! — Akcent rosyjski był ciężki, spoczywał mocno na angielskich słowach, utrudniając ich zrozumienie. — Gdzie jest dyrekcja albo... — machnął rękoma w geście zakłopotania — Coś.

Dimka wzniósł oczy ku niebu, jakby chciał poprosić, aby z pochmurnego nieba spadł piorun, ale aż tak jeszcze się nie irytował. Właściwie wcale się nie poirytował z prostego względu, doskonale wiedział, jak wygląda i jaką ma prezencje, nawet gdy uczesze włosy i weźmie długą kąpiel. Wystarczy
— Jestem tylko... hipsterem — zaciął się odrobinę na ostatnim słowie, nie pamiętając czy dobrze użył tego określenia, dawno nie śledził mediów społecznościowych ani młodzieżowych trendów — Egzorcystą-Hipsterem.
Pomachał telefonem mężczyźnie przed nosem, jakby to miał być jakiś dowód. Jak wiemy z praktyki, bezdomni mogą mieć nawet dwa samochody (Dimka tego nie wiedział) i oddawać je na szczytne cele, ale sama autorka wątpi, aby  słyszano o tej absurdalnej sprawie poza Polską.
Dimka miał świadomość, że środowisko egzorcystów jest pełne zadufanych w sobie dupków, ale nie spodziewał się dostać na dzień dobry raczej niemiłym powitaniem. Nie oczekiwał od razu pielmieni, czaju, wódki i ogóreczka tylko prostej odpowiedzi: na piętro, po lewej, albo coś. W RPA nie miał takiego problemu, ale Amerykanom ich wolność i prezydent coś pomieszał w głowie.

Japierdolekurwamać omsknęło mu się (lub nie), pod nosem, po rosyjsku, bo nigdy nie pielęgnował swojej umiejętności mówienia po włosku kolokwializmami, to przeminęło po latach szkolnych, a angielski w jego ustach brzmiał cały czas jakby przeklinał, chyba że mówił wolno i wyraźnie. Od, taki problem z akcentem, niby śmieszny, ale jednak nie. Generalnie mówienie formalnymi formami języków było łatwe; obecnie przecież każdy nastolatek uczy się dwóch języków obcych i jest to minimum z minimum edukacji podstawowej, często studia dokładają trzeci język, pasja czwarty. Kiedyś może szaleństwem była łacina, ale teraz?
— Czy mam pokazać Znamię? To nie będzie przyjemne, ponieważ nie zdejmowałem butów ze stóp od czternastu godzin. — Przetarł zmęczoną twarz, zastanawiając się co to za konowały tutaj pracują. Przecież logiczne, że jeśli tutaj jest, to musi mieć coś wspólnego z Sanktuarium, bo tak z buta sobie wejść w takie miejsca nie można. Dimka wyznawał jednak, że z głupszymi kłócić się nie warto, po pierwsze dlatego, że zabijała go różnica stref czasowych, po drugie długi samotny lot sprzyjał rozwijaniu się w głowie pewnych teorii, a on pragnął je obalić lub potwierdzić naukowymi źródłami, a po trzecie, nawet jeśli wyglądał na brudasa, mył się i na prawdę chciał to zrobić już. — Chyba że kod wystarczy, WZW-389.

Dimitrij całą konwersację puścił mimo uszu. Nie było sensu strzępić języka na coś, czego się nie zmieni, jak ludzkie poglądy. Woźny może sobie go śledzić ile chce, Dimce nic do tego, mył się regularnie, a że wyglądał jak bezdomny? Cóż, to nazywa się wysoka porowatość włosów, gówniany odcień skóry oraz brak wyczucia stylu. Zdarza się najlepszym. Poza tym, z obciętymi włosami i w garniturze wyglądał jak niedorobiony, rosyjski pseudo-mafiozo, który zrobił level up ze słowiańskiego przykucu.
— Ciężko pachnieć fiołkami po dwunastu godzinach podróży — stwierdził jedynie Dimka. — Dzień dobry...wieczór? Jet-Lag zabija. Bułeczka, preferuję pseudonim, jeśli można.
Poprawił torbę na ramieniu, zastanawiając się chwilę nad odpowiedzią na pytanie, zadane przez drugiego egzorcystę.
— Ciężko powiedzieć, panie Salem. Samodoskonalenie brzmi banalnie, nuda niezbyt profesjonalnie, a... nie znam tego słowa po angielsku... takie zniechęcenie do życia, ale nie depresja... pasują do mojego wyglądu, co też niezbyt dobrze świadczy. Najbezpieczniej powiedzieć, że przyjechałem pracować.