Sklep z ziołami

Po przekroczeniu progu lokalu, klienci mają wrażenie, jakby nagle przeżyli podróż w czasie i przestrzeni do kiczowatego filmu o voodoo lub nadprzyrodzonego romansu dla nastolatek. Wysokie, bukowe szafy sięgające niemal sufitu uginają się bowiem od kolorowych fiolek, suszonych wianków lub bukietów, gdzieniegdzie w rozproszonym świetle można dojrzeć minerały o różnej wielkości i stopniu krystalizacji, a całego uroku dopełniają upiorne, słomiane laleczki, których oczy z guzików śledzą każdy krok, niczego niespodziewającego się klienta. Jeżeli tego byłoby mało, to jedynym źródłem światła są długie białe świece, a powietrze przesycone jest mocnym zapachem ziół, dodatkowo bo a jakże, nie mogło tu zabraknąć również, grubego, rudego kota z jednym okiem, pod którego krótkim futrem można było dostrzec dziesiątki różowych blizn. To miejsce zdaje się wyglądać jak wyciągnięte z mokrego snu scenarzysty tanich horrorów, są to jedynie pozory, gra pod publiczkę, stworzona dla zwykłych klientów, prawdziwa magia kryła się dalej, na zapleczu. Kiedy Anabelle przekracza próg pomieszczenie, słychać miedziany dzwoneczek równolegle z pełnym pogardy, kocim prychnięciem. Później jakby wszystko zamiera w niemym oczekiwaniu, aż są i one, kroki, którym towarzyszy ciche stukanie o różnym brzmieniu, jakby raz po raz trafiało w coś innego. W końcu zza obowiązkowej ściany z koralików wychodzi wysoka, ciemnoskóra postać z długą białą laską.
Helen rozgląda się chwilę po pomieszczeniu, po czym niby przez przypadek zatrzymuje twarz skierowaną wprost, w stronę nieproszonego gościa, który zdawał się nad wyraz chętnie myszkować w jej asortymencie.
- W czym mogę pomóc? – Pyta a głos jej przecina duszne powietrze przesiąknięte duszącym zapachem ziół.

Kiedy Pani Gogol pojawia się w przejściu, na początku widać jedynie długą laskę i jasnoszare, prawie białe oczy, które mimo choroby zdają się widzieć wszystko bardzo wyraźnie, a może nawet zbyt wyraźnie. Po chwili, kiedy wzrok zaczyna się przyzwyczajać, pojawiają się kolejne szczegóły. Skórzane bransoletki, mieszki przyczepione do paska, dziwny, dużych rozmiarów ametyst, umiejscowiony w metalowej instalacji na szyi kobiety. Wszystko to w połączeniu z dość nietypowym otoczeniem sprawia, że bez wydawania głosu czy rzucania wymyślnych zaklęć, Pani Gogol przyprawia o gęsią skórkę samym swoim spojrzeniem.
Zastygła w między czasie, z twarzą skierowaną w stronę nieproszonego gościa, czeka. Oczekuje na odpowiedzi, kiedy jednak ich nie dostaje, przygryza lekko dolną wargę ze zdenerwowania. Odrzuca od siebie rzucane w jej stronę pytania, ochłapy informacji, które mają, prawdopodobnie odwrócić jej uwagę, uśpić czujność i wystawić ją na pożarcie bestii, jak sama siebie nazywa w swoich myślach.
Greebo podnosi się powoli, on również nie spuszcza spojrzenia z „klientki”. Coś mu się w niej nie podoba, prawdopodobnie zakomunikowałby to wszystkim głośno i wyraźnie, gdyby ktoś chciał go słuchać. Skoro jednak nikt nie przejawia takiej chęci. To siada trochę za nogami swojej opiekunki i z tamtej bezpiecznej przestrzeni, zamiera.
- W czym mogę pomóc? - Powtarza dobitniej, a w głosie zaczynają się pojawiać pierwsze ślady zniecierpliwienia. Za pięć minut ma rozpocząć się jej program, nie ma zamiaru się spóźnić, tylko dlatego, że jakaś trzepiotkę przyszła się trochę „poprzyjaźnić”.
Atmosfera miedzy dwiema kobietami gęstnieje, włosy się elektryzują, a napięcie rośnie. Dla normalnych ludzi byłoby to coś w stylu parnego i bezwietrznego momentu, zanim rozpocznie się nawałnica. Cisza przed burzą. Magia zdaje się wirować w powietrzu i za wszelką cenę, poszukuje ujścia, drogi która pozwoli jej wydobyć całą nagromadzającą się moc.
- Nie potrzeba strażnika, zawsze oddają. – Nie okrada się czarownic voodoo, to nigdy się nie opłaca, duchy nie zapominają, a ich wyobraźnia co do utrudniania życia wrogom jest bardzo bujna.

Sklepik z ziołami Pani Gogol pomimo wszechogarniającego kiczu i przerysowania, kipiał magią, taką pierwotną, czystą, mocą natury. Czy były to spowodowane duszącą wonią ziół, a może świecami, które rozpraszały mrok jedynie na słowo honoru? Zieloni w temacie będą się zachwycać wystrojem, tym że przez chwilę mogą poczuć się jak bohaterowie filmu, a wtajemniczeni, ludzie z otwartymi oczami dostrzegą więcej.
- Szamanka? Strasznie wydumana nazwa, ja tylko sprzedaje zioła. – Odbija piłeczkę. Mimo oczywistości jaką staje się natura obu kobiet, żadna z nich nie planuje wprost odkryć trzymanych przy orderach kart. Będą się tak przerzucać półsłówkami, aż którejś się nie znudzi i po prostu nie opuści pomieszczenia. Wiedźmy są jak koty, kiedy ofiara ucieka bawią się najlepiej. Spokojna, czekająca na śmierć, nie stanowi dla nich interesującej zabawki. - Lubią schematy, mój sklep się wpisuje w to czego oczekują więc wracają. Biznes rządzi się łatwymi prawami.
Wpatrzona w Annabelle, Helen wyczuwa jakiś niepokój, dyskomfort w okolicach lędźwiowego odcinka kręgosłupa, suchość w ustach i lekki posmak cytrusów. Coś niepokojącego jest w nieznajomej, czy to jej magiczne zdolności, a może to jak się nimi posługuje. Głosy w głowie czarnoskórej kobiety wyraźnie jednak dawały do zrozumienia, że powinno się utrzymywać kobietę na jak największą odległość, szczególnie od faktycznej, magicznej części sklepu.
- Nie zauważyliby jej nawet gdyby oberwali od niej pięścią w twarz. – Mówi trochę bardziej do siebie, ale w końcu zaczynają płynąć do celu. Nie ważne czy jest to prawdziwy powód przybycia kobiety czy nie, Helen będzie mogła dać jej co chce i odesłać z jej małej pieczary, by spokojnie wrócić do Milionerów.
Niechętnie odchodzi od koralikowego przejścia i stukając o kolejne meble, bardziej z przyzwyczajenia niż konieczności, podchodzi do kolejnych szaf, z których licząc kolejno półki i kupki bierze po kilka gałązek różnych roślin. Kiedy wszystkie ma już ze sobą, powoli, przeklinając pod nosem problemy z kręgosłupem podchodzi do lady. Cała otoczka tworząca się wokół pani Gogol sprawia, że ta zdaje się być o wiele starsza niż na to na pierwszy rzut oka wygląda? Czyżby powiększające się problemy ze zdrowiem były spowodowane zabawą z czarną magią za młodu? Prawdopodobieństwo jest bardzo duże, bo przecież nic nie ma za darmo.
- Tutaj ma pani suszony rumianek, eukaliptus i miętę. Włożyć w lniany woreczek pod poduszkę, powinno pomóc się zrelaksować przed snem. – Podaje pierwszą mieszankę kobiecie, po czym w kolejny woreczek pakuje kępę zielonych, owalnych liści. - To boldo robić napar, zalać wrzątkiem poczekać aż przestygnie, odsączyć liście, pić nie częściej niż cztery razy w tygodniu. Powinno pomóc uspokoić organizm. Jak nie pomoże to lekarz, medycyna naturalna nie jest niezastąpiona. Dziesięć dolarów.

Czas płynął nieubłaganie, nieustająco skracając ich życia i przybliżając do tego co okazało się być nieuniknione, czyli przegapienia przez Panią Gogol początku jej ulubionego teleturnieju. Przez cienkie ściany, prawie dawało się słyszeć cichy szum, dobiegający z włączonego telewizora, głos prowadzącego zapraszający nowego uczestnika na podium. Przez twarz czarnoskórej kobiety przechodzi grymas niezadowolenia, kiedy nieznajoma, zamiast zabrać swoje zakupy i opuścić jej przybytek, nadal tam stoi i jeszcze próbuje ją uczyć jak ma żyć.
Pani Gogol była cierpliwą kobietą, zwykle nigdzie jej się nie śpieszyło, czasami nawet zdarzały się dni, gdy udawało jej się zaszaleć i popołudniową herbatkę zamiast punkt piąta piła o piątej pięć albo szczęść. Zatrzymajmy tą szaloną karuzelę zabawy, zanim ktoś z niej wypadnie i nabije sobie guza.
Obecność drugiej wiedźmy działała jednak na Helen w sposób drażniący, były jak dwa zderzające się ze sobą fronty, jeden musiał ulec, jeżeli to wszystko miało nie skończyć się wielkim wybuchem. Problem był jednak taki, że czarownice nie należały do tych co to łatwo odpuszczają, zwłaszcza jeśli są święcie przekonane o swojej racji i wyższości, jaką posiadały przez sam fakt bycia tym kim były.
- Tylko oni – mruczy pod nosem, na twarzy cały czas utrzymując swoja pozbawioną emocji twarz.
Czyż nie było to smutne? Cała teatralność kobiety obecna w tych wszystkich gestach, przewracaniu oczami, machaniu rękami, była kompletnie ignorowana przez zielarkę. Nikt nie przejmował się jej zachowaniem, nawet Greebo, znudzony schował się gdzieś na tyłach zaplecza, jednym uchem nasłuchując, czy przypadkiem w końcu nie wydarzyło się nic interesującego.
- Jest mi to obojętne. Nie jestem cudotwórcą, jeżeli zioła nie zadziałają musisz wybrać się do lekarza, jeśli lekarz nie pomoże, no cóż na zapleczu mam trochę tojadu, wieczny odpoczynek może okazać się jedyną odpowiedzią na twoje problemy. – Nie będzie rytuałów, zaklęć, tańców w świetle księżyca, nie będzie ich już nigdy więcej, wszystko minęło razem ze wzrokiem. Od kiedy, świat stał się jedną wielką plamą, wszystkie księgi zostały ukryte, zapomniane i obrosły kurzem. Gogol nie chciała na nie patrzeć, pamiętać o cenie jaką zapłaciła za moc, która nadal płynęła w jej żyłach, której nie dało się tak łatwo pozbyć. Czasami ją słyszała, jak szepcze, kusi, by ją wykorzystać, by znowu upić się jej potęgą, te noce, kiedy leżała w łóżku cała mokra od potu, ciałem wstrząsały dreszcz, a głosy się nasilały, piła wtedy dużo i wszystko co pozwalało jej je zagłuszyć, co otępiało i pomagało zapomnieć.
- Nie rozumiem o czym pani mówi. Kto miałby zaczepiać biedną, niewidomą Zielarkę? – Ostatnie słowo delikatnie akcentuje, a twarz odwraca w przeciwną stronę do miejsca, w którym stała czarownica, jakby w ten sposób chciała podkreślić swoją bezbronność i udowodnić, że wcale nie była interesującym obiektem napaści.
Ignoruje niefortunny dobór słów, ma ochotę zignorować całą tę rozmowę i wrócić do życia przed poznaniem Annabelle Benz, wie jednak, że nie może tego zrobić. Może chciała uśmiercić nudą swoją wewnętrzną czarownicę, ale coś mówiło jej, że pozostawienie jej sklepiku na pastwę tego kobiecego głosu może się bardzo źle skończyć.
- Wierzę w karmę. Nie ma sensu sobie samemu rąk brudzić. – Kłamie, a może nie? Nigdy sama nie wyrównywała swoich rachunków, miała od tego „przyjaciół”.

Wróciły…
Nagle w pomieszczeniu zaczęło się robić chłodniej. Płomienie świec, zamigotały, cienie zatańczyły w swoim upiornym tańcu i zapanowała cisza. Dźwięki z ulicy zdawały się przestać docierać, cykanie zegara zamilkło, a mruczenie Greebo zostało całkowicie pochłonięte przez nienaturalną pustkę, jaka powstała po wachlarzu odgłosów. Zostało tylko ciche bicie serc, odmierzające czas do zagłady, która jednak nie nadeszła. Cienie przeładowane negatywną aurą zatrzymały się, z kątów, zza szpargałów wychylały się nieśmiało, niczym ciekawskie kocięta przyglądające się intruzowi. Czarnymi oczami przyglądały się nowej wiedźmie, a ich cichy szept odbijał się głowie pani Gogol. Słyszała ich dziwny głos, obcy język, który intuicyjnie rozumiała, zastanawiały się kim jest, co tu robi, kiedy odejdzie, czego chce. Trudno było odrzucić je od siebie, przestać spoglądać na nie w niepokoju, w końcu jednak przez ciszę, która zapanowała w głowie Helen przebija się głos kobiety. Gogol chwyta się go niczym kotwicy i po tym sznurze, ucieka z pułapki czarnych postaci.
- Podaj – mówi przeczuwając, że jeżeli w końcu nie pozwoli jej zrobić czegoś po jej myśli ta nigdy nie zniknie. Nie zamierzała zadzwonić. Historie o tym, że czarownice są stworzeniami stadnymi były mitem ale nie do końca, lubiły towarzystwo innych czarownic, kiedy były same w swojej chatce, kiedy spotykały się na sabacie to zaczynało to przypominać obrady sejmu. Wszystkie krzyczą, rzucają w siebie klątwami aż w końcu obrażone wracają do siebie, mrucząc do zobaczenia za rok. Tak przynajmniej zawsze opowiadała jej mistrzyni, a dzisiaj Gogol zaczynała dostrzegać w jej słowach sporą ilość prawdy.
- Może kiedyś. – Dodaje, gdyż wyczuwa w powietrzu, że jakaś odpowiedź jest jeszcze od niej oczekiwana, że nie można się od tak łatwo pożegnać.