"A long time ago in a galaxy far, far away...."

Darius biegł. Chciałoby się powiedzieć, że tak, jakby go sam diabeł gonił, ale to by była ironia. Za mocna ironia jak dla tego niedowiarka. Przyjrzyjmy się mu w nieco zwolnionym tempie. Mężczyzna biegnie. Łydki dumnie prężą się zza zbyt długich "krótkich spodenek" obszarpanych na długości tuż za kolanem. Najprawdopodobniej dziełem samego Dariusa, gdy dni stały się nieco bardziej gorące. Łydki się napinają i rozluźniają. Łup, łup. To o nierówny chodnik uderza pięta, a potem palce. Gdzieś zgubił technikę, albo nie nabył jej jeszcze. No dobrze, nie będę trzymał w niepewności - zgubił, ale zupełnie celowo. Nieco kontuzjowane palce lewej nogi uniemożliwiały normalny bieg. Łup, łup. "Stado pędzących słoni"skręca w uliczkę, gdzie mieści się sklep z ziołami. Darius jeszcze nie wie, że ten sklep stanie na jego drodze i coś w jego życiu się zmieni. A zmieni się na pewno, gdy przekroczy jego próg. Ten sklep jest jak punkt kontrolny w maratonie, ale Darius nie odhacza punktu kontrolnego. On wybiera ten punkt kontrolny na swoją metę. Ból jest zbyt silny. To ostatnia szansa, by zgubić ogon nim zasłabnie i przestanie móc biec. Biegnie. Ręce chodzą w stałym rytmie. Prawa do przodu i lewa w tył i tak na zmianę jak w starym, dobrze zakonserwowanym mechanizmie. A nie, przepraszam. Nie zauważyłem. Tylko lewa ręka Dariusa porusza się jak w zegarku. Prawa, niczym mniejsza wskazówka pozornie się nie porusza. Darius przytrzymuje nią blisko piersi zawiniątko, jakby to był jego najcenniejszy skarb. Na tą chwilę. Nagle zauważa otwarte drzwi, które w locie za sobą zamyka. Zatrzymuje lekki ból, który alarmuje właścicielkę, że ma gościa. To Darius z impetem przydzwonił w miedzianą pułapkę z dzwonków. Przeczesuje lewą ręką ledwo wilgotne włosy. Sprawdza, czy nie nabił sobie guza? Prawda była, że taki znowu delikatny. Zapach ziół wbija się w jego nozdrza. Przypuszcza szturm i podrażnione od wysiłku gardło, które zaciągnęło zapach apteczy wymaga na nim krótkie kaszlnięcie. Czuja się jak pod obstrzałem, więc udaje zainteresowanie asortymentem. Tak naprawdę szuka odpowiedniego miejsca, by ukryć łup. To nie wydaje się być problemem, w tej rupieciarni. Ale czy jest rzeczywiście możliwe?

Ach, więc ten sklep to ten zagubiony punkt podprzestrzeni, gdzie gnający jak wariat czas Dariusa splata się z rozleniwionym czasem Gogol tworząc kolejną bańkę czasu i przestrzeni. Miejsce, gdzie wolność sennego zaplecza zakrzywia się z przyspieszonym rytmem gwarnej ulicy. Z pospiesznego wypatrywania, przerzucania wzrokiem zawartości półek, półeczek, fiolek, flakoników, ksiąg i laleczek, przedmiotów mniej i bardziej kiczowatych, przerażających czy też śmiesznych, które nie spodziewają się w życiu dotyku wytworniejszego nad niewinne muśnięcie szmatką do ścierania kurzu wyrwało go pytanie zawieszone w powietrzu. Nikt inny nie mógł udzielić na nie odpowiedzi jak sam Darius. Z prostej przyczyny - nikogo więcej tam nie było. Sprzedawczyni wyglądająca niczym Calipso. To powinno wywoływać ciarki. To powinno zastanawiać. Nakazać mu opuścić lokal póki może to zrobić bez żadnych konsekwencji. Darius jednak był zbyt zajęty rozglądaniem się za kryjówką dla swojego skarbu. Nie zwrócił uwagi na sposób w jaki "zachęcała go do zakupów". Nie odczytał tych wiadomości ukrytych między wierszami. Zwiedziony swoją urojoną szansą na ukrycie łupu i zachowanie go zaczął "poważnie się interesować".
-Szukam amuletów ochronnych. - nie, Darius nie wierzył w takie bzdury, ale wiedział, że ludzie wierzą w różne idiotyzmy. Nic lepszego mu z resztą do głowy nie chciało przyjść na tym kursie kolizyjnym z "black magic woman". I przez chwilę chciałby wierzyć, że jednak się myli i takie amulety istnieją. Że coś może mu pomóc i go ocalić. Rozejrzał się wnikliwie za jakimiś wisiorkami, pomacał je, ale wzrok uciekał poprzez szyby wystaw między zadrukowaniami. Spoglądał na pościg, a ten mijał właśnie sklep. Nieznaczny uśmiech wywołany niejasnym poczuciem ulgi przyniósł nieco ukojenia i dodął mu pewności siebie. Powtórzył z większym przekonaniem.
-Szukam amuletów ochronnych.

"Klątwy", "pech" - te słowa wwiercają się w umysł młodzieńca. Żądają odrobiny wody i nawozu by wykiełkować, zapuścić korzenie i zniewolić go od środka. Spętać durnym przekonaniem, że to nie on jest kowalem własnego losu, a jedynie zabawką w rękach Fortuny. Racjonalny umysł się przed tym broni. Przejmuje kontrolę i daje znać o swojej wątpiącej naturze dłuższym niż zwykle zastanowieniem, które artykułuje przeciągłym - hmmm. Po czym powtarza rozdrażniając właścicielkę. Coś zaczyna do niego docierać. Zniecierpliwienie kobiety? Wreszcie podnosi na nią wzrok. Rozbiegane oczka złodziejaszka skupiają się na sprzedawczyni. Pani Gogol przestaje być świadkiem bez twarzy, zawirowaniem powietrza. Staje się rzeczywista. Zakłopotane - yyyy - opuszcza gardziel młodzieńca dodając mu minus 40 do inteligencji i minus 70 do spostrzegawczości. Helen chyba zgubiła swój talizman chroniący przed idiotami. Odpysknąłby coś, ale sytuacja go zaskoczyła i zapomniał języka w gębie. Powoli zaczyna wracać do tu i teraz nabierając nieco pewności siebie. Niewidoma czarnoskóra kobieta. Raz, że nie zauważy, że Darius schowa coś w jej sklepie, a dwa chłopak żyje w świecie pełnym stereotypów. Chociaż nie wierzy w magię, to w nienawiść czarnych do systemu już bardziej. Nawet jeśli się spostrzeże, że coś u niej zgubił - nie doniesie. Założenia Dariusa pasują do jego świata. Pytanie czy sprawdzą się również na kursie kolizyjnym spotykających się dzisiaj światów. Darius przygląda się Helen uważnie. Podchodzi bliżej kontuaru. Pochyla się, ale nie ogląda minerałów. Przygląda się oczom kobiety. "Bada je" jakby potrafił w ten sposób ocenić, czy rzeczywiście nie widzi jego twarzy, czy go nie rozpozna.
- Złe spojrzenia. - odpowiada zbyt szybko. Nie komentuje sarkazmu. Nie podejmuje wątku. Nie rozumie, udaje, albo za bardzo pochłaniają go myśli, że zachował się trochę nie tak jak się oczekiwało. Gardło mu się ściska, jakby nazwał kogoś czarnuchem w metrze pełnym czarnoskórych, albo kalekom zamiast niepełnosprawnym. I jakby wszystkie spojrzenia całego świata właśnie dosięgły jego osoby w jednym pełnym potępienia wzroku. Pali cegłę, bo słuch ma dobry. Słyszy ten zgrzyt. Ona nie widoma, a on chce talizman od złego spojrzenia. Cóż za ironia. Otwiera usta, by coś powiedzieć jeszcze, sprostować, ale słowa grzęzną nim zdołają opuścić ich krawędź. Czuje suchość w gardle i drapanie. Czas wydaje się rozciągać w nieskończoność. Pauza. Wycofanie. Cisza. To wszystko nagle zaczyna sprawiać mu ból. Wszystko w nim zamiera. Darius nie potrafi sobie radzić w kontaktach z niepełnosprawnymi. Chyba. Nie wiem. Nigdy czegoś takiego nie doświadczył. Czuje się nagle tak jakoś głupio. Traci fason. Nigdy nie byli częścią jego życia. Równie dobrze mógłby żyć w antycznej Sparcie. A może tam właśnie spędził ostatnie 21 lat? Z daleka od ludzkich nieszczęść. I coś w nim pęka. Jeszcze chwila, a sam się przypucuje - presja jest silna.

To tylko te miliony złych spojrzeń utkwione w chłopaku? Tylko to jest przyczyną jego niefartownych odzywek? Odetchnąłby z ulgą posiadając taką wiedzę i nie zdając sobie sprawy co to tak naprawdę znaczy. Nieświadomy. Wiecznie nieświadomy. A może to właśnie one skierowały jego kroki do tego przeklętego sklepu? Może towarzyszyły mu od samej kołyski? Zaszczepiały tą ślepotę na sprawy nadprzyrodzone, by lepiej nim kierować? Cierpliwe. Czekały aż zejdzie do tej sekretnej pieczary zła. Czającej się magii. Czarnej magii. Ale co on się na tym znał?
Nie znał się, ale przyglądając się Helen zauważył, że coś tu nie gra. Poczuł nieco gęstniejącą atmosferę. Co prawda przyczyn doszukiwał się w czymś zupełnie innym i bardziej materialnym.
- Acha- - odpowiada tym inteligentnym brzmieniem nieprzetrawionych słów, nieodkrytych znaczeń. Ogląda się za siebie. Czuje narastający niepokój, chociaż powinien być już spokojniejszy. Nawet oddech wrócił do normy. Organizm zdążył zapomnieć, że Darius zmusił go do biegu, do ucieczki. Rozkojarzenie. Kolejna "klątwa", która go dopada. Darius odnosi wrażenie, że znajduje się w tłumie, co jest niepokojące. Co innego podpowiadają mu jego oczy. Oczy skupione na białkach kobiety. Chcąc być bardziej obrazowy, pozwolę sobie doprecyzować - usiłujące się skupić na jej białkach. Odnaleźć za nimi jakiś znak, który by pozwolił mu utwierdzić się w przekonaniu, że zielarka jest zupełnie ślepa. Biel podkreślona kolorem jej skóry mówi jedno, ale ten nieuchwytny wzrok zdaje się mierzyć go, przyglądać się czemuś stojącemu za nim. Dokładnie tak - czemuś za nim, a nawet nie jemu samemu. Darius nadal czuje suchość w gardle. Nieprzyjemne uczucie po dziwacznej gadce ustępuje miejsca nieprzyjemnemu uczuciu wywołanemu zachowaniem kobiety. Dziwnie się czuje, jakby nie byli tu sami. Przez chwilę ulega temu. Rodząca się panika budzi w nim racjonalizm i chłodną kalkulację. Darius bierze głębszy oddech. Wzdycha. W swoim odczuciu - zwyczajnie, jakby po prostu wziął odpowiedni, głębszy oddech. Dobrał brakującego powietrza i wypuścił zmęczenie. Wypuścił jednak rodzące się wątpliwości. Przez chwilę uległ magii tego miejsca. Teraz jakby strzepnął to wszystko co na niego napierało. Chyba sam nie wiedział, czy to ten czarny turmalin i chęć poddania się tej irracjonalnej wierze czy powrót do siebie, poczucie gruntu pod nogami. Dziwne, jak jego myśli krążyły od jednej myśli do drugiej. Plątały się ze sobą. Ścigały. Teraz nagle spotkały się w jednym punkcie. Darius odzyskuje rezon. Bierze minerał i obraca go między palcami. Przygląda mu się.
- Brzmi jakby świat przestał mnie dostrzegać tylko dlatego, że zaciągnę rolety. - żartuje z lekkością i beztroską w głosie. Kątem oka dostrzega sposób w jaki Helen świdruje go bielmem swoich tęczówek. Znów traci na pewności. Grunt ucieka mu spod stóp, ale tym razem na krócej. Meszek na karku staje na baczność. Darius odkłada amulet. Gładzi kark układając włosie na miejscu. No przecież nie będzie się bał jak dzieciak. To nie jest podrzędny horror. To tylko sklep dla dzieciaków z wybujałą wyobraźnią. Dobrze dopieszczony i klimatyczny, ale nic poza tym.
- Wezmę go. - decyduje, gdy wraca do siebie. - Ile się należy? - ale Darius nie chce zapłacić za talizman. On chce kupić jej milczenie. Patrzy na panią Gogol w sposób zadziorny. Czeka na cenę.

- Białą świecę. - znów tym inteligentnie brzmiącym, cielęcym głosem Darius powtarza instrukcje, jakby naprawdę się wciągnął. Właściwie z niepokojem zauważa, że coraz częściej, zupełnie nie świadomie podąża za takim irracjonalnym tokiem myślenia. Postanawia, że będzie bardziej ostrożny, że nie pozwoli się zmanipulować, ale jego umysł spragniony niezwykłych doznań uroił sobie, że te urojenia nie są szkodliwe ani niebezpieczne. Co gorsza - coś nienazwanego go wciąga w ten mroczny świat Pani Gogol. Naznacza jego wolne myśli. Pragnienia. Nim jednak zdoła się zanurzyć w tym niezwykłym świecie, pozwoli się weń wpisać - słowa kobiety pełne oskarżenia świdrują jego uszy. Drążą tunele i trafiają w samo centrum. Dotkliwie ranią ego. Głośno przełyka ślinę, niczym w jednym z tych snów, gdy zostaje wyrwany do odpowiedzi, a akurat się nie przygotował. Oczy całej klasy zwrócone są w jego stronę, a jedyne na co może się wysilić to ciche wydukanie? - Ja? - Darius odwraca się, ale nie widzi nikogo za sobą. Czesze wzrokiem przestrzeń przed nim, za zielarką, wreszcie podąża w stronę, w którą powinna się patrzeć, ale nie widzi tam nikogo innego. Nagle turmalin zaczyna go parzyć w palce, które jeszcze przed chwilą żwawo go obracały.
- Nieee rozumiem. - Darius jest zaskoczony. Niemalże odrzuca kamień. Głuchy stukot opadającego minerału uderza w blat, toczy się po stole wydobywając kolejne dźwięki, aż wreszcie zatrzymuje się obok ręki Pani Gogol. - Przecież chciałem za niego zapłacić. - usprawiedliwia się i jest w tym naprawdę przekonywujący. Trochę jak dziecko, które stłukło wazon podczas gry w piłkę "to nie ja". Nadal uważa, że zielarce chodzi o ten minerał, który jeszcze przed chwilą tak ochoczo mu oferowała. Naprawdę zaczynał chcieć go posiadać. Chwilę później jednak mina mu rzednie, bo zawiniątko zaczyna ciążyć prawie tak samo, jak nie wyprane sumienie. Ej, ta kobieta miała być ślepa. Ś-L-E-P-A. Trzecie oko nie istniało, więc ślepota musiała być tylo pozorem. {hipotetyczna wersja} Darius łapie ją za ramiona i potrząsa. Przygląda się oczom w poszukiwaniu potwierdzenia swojej teorii, że musiała założyć jedne z tych śmiesznych szkieł kontaktowych. No szkoda tylko, że nie  w kształcie oka Saurona. {hipotetyczna wersja II} Darius odrzuca od siebie zawiniątko, które parzy co najmniej tak mocno jak turmalin, zaciska piąstki jak trzylatek, zgrzyta zębami, tupie nóżką tak mocno, że aż w oczach pojawiają się łzy. Nie do końca wiadomo czy bólu, czy złości. -No, wygrałaś. {wersja ostateczna} - Ja cię nie oceniam. - mówi lekko zdenerwowany mocniej ściskając swój łup. Zimny pot pojawia się na jego czole w postaci drobnych perełek. Tylko jemu zrobiło się tak zimno czy właśnie obok przeszło zlodowacenie? "Nie oceniam"  odbija się od ścian sklepu, odbija się pod czaszką Dariusa. Dręczy go nie dając spokoju. Darius często ocenia. Gdyby nie fakt, że nie wierzy w zjawiska nadprzyrodzone mógłby przysiąc, że nie są sami, a te miliony oczu nie należą do jego kolegów  ze snu... choć są równie rzeczywiste.